Nynke, moeder van twee, werkte jarenlang in de hulpverlening en was daarvoor ook opgeleid. Ze begon in de gehandicaptenzorg en maakte vervolgens de stap naar de justitiële jeugdinrichting. Daar ontstonden voor Nynke de eerste ‘scheurtjes’ zoals ze dat noemt. Een lange tijd is ze zoekende geweest in haar loopbaan, zowel het moederschap als een heftige gebeurtenis in haar privé-omgeving zorgden voor een uitdagende reis hierin.
Wat bedoel je precies met de ‘scheurtjes’ en waar hebben die toe geleid?
“Met de scheurtjes bedoel ik dat ik begon te merken dat ik niet helemaal op mijn plek zat. ‘Wil ik dit mijn hele leven doen? Ik wil wel wat anders, maar wat dan?’, dacht ik toen. Uiteindelijk hebben die scheurtjes tot twee keer uitval geleid. Ik heb nooit de diagnose burn-out gekregen, maar pittig was het wel.”
Is het dan meer een bore-out?
“Als ik eraan terugdenk, dan neigt vooral de tweede keer er wel naar, maar het had ook te maken met mijn eigen grenzen over gaan en niet kiezen voor wat ik écht leuk vind. Ik koos voor de veiligheid van een bekende omgeving en een vaste baan. Maar was ook veel met de buitenwereld bezig, in plaats van met wat ik zelf belangrijk vind. Ik was in ieder geval overspannen.”
Maar ik dacht toen: mijn tijd komt nog wel, als ze ouder zijn dan kan het altijd nog
Wat hield je een lange tijd gaande?
“Nieuwe uitdagingen die ik kreeg in het werk. Maar ook de komst van mijn kinderen. Toen mijn oudste geboren werd had ik in tegenstelling tot veel andere moeder veel energie. Alles liep goed. Bij de zwangerschap van de tweede merkte ik op dat mijn energie lager was, maar ik dacht toen: ‘mijn tijd komt nog wel, als ze ouder zijn dan kan het altijd nog’.”
Je had in die tijd een loopbaanpsycholoog ingeschakeld. Kun je daar wat meer over vertellen?
“Ik bleef vaak in mijn werkomgeving hangen. Op het werk zeiden ze weleens: ‘Nynke is de thermometer van de organisatie, als het onrustig is dan is er wat gaande met haar’. En dat was ook zo: naast dat ik worstelde met wat ik echt wilde, ging het niet goed mijn mijn nicht, waar ik heel hecht mee was. De loopbaanpsycholoog die ik inschakelde vroeg mij: ‘Wat houdt je tegen om wat anders te doen?’”
Ik was eind 30, maar voelde me als een bejaarde
En wat was dat dan wat je tegenhield?
“Nou, kiezen voor veiligheid. Ik had een goede baan, had veel credits opgebouwd in de organisatie; van directeur tot collega’s van de werkvloer. Ik was loyaal aan de organisatie, kreeg veel mogelijkheden, maar was minder loyaal aan mijzelf. Maar ik wist ook van mezelf dat het niet gezond was, ik bleef pieken en dalen in mijn energie. Ik was eind 30, maar voelde me als een bejaarde”.
Wat voelde je als je dan niet op zo’n piekmoment zat?
“Ik kon echt last krijgen van spanning en een onrustgevoel. Soms ging dat richting paniekaanvallen. Bijvoorbeeld in de supermarkt, dan brak het zweet me ineens uit. Nu weet ik achteraf, dat ik ver over mijn grenzen heen gegaan was.”
Welke druppel liet uiteindelijk je emmer vollopen?
“Mijn dochter had reflux, dus dat betekende zware nachten erbij en weinig slaap. Ik deed werk waar ik niet op mijn plek zat, had iemand in de omgeving waarmee het niet goed ging en een groot beroep op me deed. Ook hadden we in die tijd net een huis gekocht. Uiteindelijk kreeg ik bericht dat mijn nicht zichzelf van het leven had beroofd en toen ging ik uit”.
Hoe is deze periode voor je geweest?
“De week voor het overlijden van mijn nicht had ik griepverschijnselen. En erna herstelde ik maar niet van de griep. Het heeft denk ik ruim twee weken geduurd, mijn hele lijf ging gewoon uit. Daarna bleef ik moe en me onrustig voelen. Als dat van mijn nicht niet was gebeurd, denk ik dat ik niet was uitgevallen. Het was zo’n ingrijpende gebeurtenis. Wat ik nu wel kan zeggen is dat die fase het wel versneld heeft dat ik voor mezelf ging staan en ging kiezen voor wat ik wil. Want ik wilde een energieke moeder voor mijzelf, maar ook voor mijn kinderen zijn.”
Ik wilde geen moeder zijn die fulltime werkt
Welke stappen zette je hierna?
“Voordat ik zwanger werd van de jongste, was ik via mijn werk gestart met coachopleiding. Ik begon toen eigenlijk al in beweging te komen. Ik deed deze opleiding omdat ik mezelf hierin zag verder ontwikkelen en het leuk vond, maar ook de organisatie waar ik voor werkte had hier iets aan. Tijdens mijn loopbaantraject met de loopbaanpsycholoog ontdekte ik wat ik belangrijk vind: ontwikkelen van mens en bedrijf. Tegelijkertijd keek ik naar wat paste binnen de fase van mijn leven. Ik wilde geen moeder zijn die fulltime werkt of dat mijn kinderen 5 dagen per week naar de opvang moeten.”
Ben je op basis hiervan gaan solliciteren op andere functies?
“Ja, ik solliciteerde op veel verschillende functies waarin het stukje coaching zat. Ik wilde sowieso ook voor mezelf beginnen, maar wilde daarnaast ook een baan in loondienst. Ik kwam een vacature tegen voor een adviesfunctie binnen een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking, voor 16 uur per week. Ik zag het toen al helemaal voor me; 16 uur per week daar werken als adviseur én mijn eigen coachingpraktijk starten.”
En kwam die droom direct uit?
“Nee, ik was het helaas niet geworden. Maar een maand later kwam de vacature weer online. Ik ben er toen direct achteraan gegaan en mocht op gesprek komen. Inmiddels werk ik er twee jaar en combineer ik het ook nog eens met mijn eigen praktijk.
Met welke vraagstukken help je mensen in je praktijk?
“Ik help vooral mensen met werkgerelateerde vragen. Ik help vrouwen (vaak moeders) die overspannen of herstellende zijn van een burn-out bij het creëren van werkplezier. Ik help hen met vragen zoals: wat wil ik nu echt? Waar ben ik goed in? Waar krijg ik energie van? En hoe zorg ik dat ik iets ga doen wat past bij wat ik belangrijk vind in deze fase van het leven. Doordat ze het plezier in hun werk missen, heeft dit ook invloed op hun privéleven. Het heeft allemaal met elkaar te maken. Zoals je merkt, ben ik dus mijn ideale klant geweest. De meeste klanten die overspannen zijn of er tegenaan zitten, missen plezier in het werk en daardoor ook in het leven.”
Zie je bij moeders ook een bepaalde rode draad?
“Toch wel echt de zoektocht in er zijn voor je kind, maar jezelf ook op nummer één zetten. Wat ik vooral in de praktijk zie bij moeders met een burn-out, is dat zij dan niet meer het vertrouwen hebben in eigen kunnen. Ze zijn bang of ze het weer aan kunnen; kinderen én werk.”
Wat is volgens jou een belangrijk signaal om aan de bel te trekken?
“Minder goed slapen, weinig energie, het gevoel continu achter de feiten aan te moeten lopen. En vooral de innerlijke onrust. Ik zeg altijd: alsof je het gevoel hebt elke dat rijexamen te moeten doen”.
“Als het gaat om ouderschap, dan vind ik het mooi dat werkgevers flexibiliteit kunnen geven.”
Wat zouden werkgevers hierin kunnen betekenen?
“Wat ik belangrijk vind, is dat je als werkgever meer taakgericht gaat kijken en minder functiegericht. Vooral bij de jongere generatie merk je die behoefte echt. Iets doen wat past bij hun kwaliteiten en talenten en dit niet alleen maar kaderen in een functieprofiel. Maar ook kijken naar wat iemand leuk vindt om te doen. Waar krijgt iemand energie van? Als je daar meer naar kijkt, zorgt het ervoor dat medewerkers doen wat ze écht leuk vinden. Functiegericht betekent dat iedereen alles moeten kunnen zoals beschreven in de functie-omschrijving. Als een medewerker minder goed is in een bepaalde taak en het niet persé wil leren, waarom zou je de werknemer dan alsnog pushen om het te kunnen? Kijk in teams, wie heeft welke kwaliteiten? Wat missen we dan nog qua kwaliteiten? En als het gaat om ouderschap, dan vind ik het mooi dat werkgevers flexibiliteit kunnen geven. Maar ook werknemers waar mogelijk meer flexibiliteit geven in uren en werkdagen. Ze dit zelf laten invullen. Ik begrijp dat dit niet voor alle functies en organisaties haalbaar is, maar waar het wel mogelijk is kan het ouders echt meer lucht geven.”
Hoe gaat het nu, nu je vooral doet wat je graag wilt?
“In eerste instantie had ik het zo bedacht dat ik twee dagen in loondienst zou werken en één dag voor mijzelf. Vooral in coronatijd was het zoeken naar de juiste tijdverdeling. Met mijn baan in loondienst heb ik ook verantwoordelijkheden. Met de eerste lockdown was ik geneigd mijn eigen onderneming opzij te zetten. Het is een hele zoektocht geweest! Het opstarten en runnen van je eigen bedrijf brengt weer een hele nieuwe dimensie in je persoonlijke ontwikkeling. Zo komen bijvoorbeeld oude overtuigingen weer naar boven waar je weer mee moet dealen.”
Wat heeft je hierin geholpen?
“Wat mij heeft geholpen is het starten van een coachnetwerk, dit is een netwerk van andere ondernemers die in hetzelfde schuitje zitten. Ik vind hierin veel herkenbaarheid. Het is kan soms heel fijn zijn als iemand anders tegen je zegt dat je goed op weg bent. En ik heb als ondernemer veel geleerd de afgelopen 3 jaar. Het was eerst veel zaaien en nu mag ik oogsten.”
Wat zou je andere (werkende) moeders nog willen meegeven?
“Als je merkt dat je je onrustig voelt en futloos, ga dan eens op onderzoek uit om te kijken waar het vandaan komt. Merk je dat je erg twijfelt aan je werk, blijf daar niet te lang mee rondlopen. Wacht niet op het moment ‘mijn tijd komt nog wel’. Besef: met het werk wat je leuk vindt en energie van krijgt, kun je ook weer die energieke, vrolijke moeder zijn.”
Fotografie: Ilona van der Zouwen
Reacties gesloten.