Twee weken geleden ben ik op sollicitatiegesprek geweest. Het ging om een functie die ik al heel lang graag wilde. Een functie waarbij ik naast het werk ook zou moeten gaan studeren. We hebben het thuis goed overlegd; als ik de baan krijg, dan gaat mijn man minder werken. Dit is namelijk echt een droombaan voor mij. Ook mijn man vindt dat het tijd is dat ik voor mijzelf een keuze maak, vooral als dit zo belangrijk voor mij is.
Je beseft toch wel dat dit een hele intensieve baan is eh?
Gelukkig werd ik uitgenodigd op gesprek. Ik was helemaal enthousiast en zag me al helemaal rondlopen bij de organisatie. Bij het sollicitatiegesprek waren drie mensen aanwezig, twee vrouwen en een man. Een vrouw van rond de 60 leid het gesprek. ‘Vertel eens iets over jezelf’, trapte deze vrouw het gesprek mee af. Ik begon te vertellen over wie ik ben en wat ik doe. Het gesprek werd onderbroken op het moment dat ik vertelde dat ik twee kinderen heb. ‘Ik ga je even onderbreken. Wat denk je wat de baan precies inhoudt?’ Ik vertel wat ik denk wat de baan inhoudt, waarop de vrouw antwoord: ‘Ja, dat klopt wel. Hoe oud zijn jouw kinderen eigenlijk?’, vervolgt ze. ‘Twee jaar en 6 maanden, antwoord ik. Ze lijkt me vol medeleven aan te kijken en zegt: ‘Je beseft toch wel dat dit een hele intensieve baan is eh?’ De mannelijke gesprekspartner sluit zich daarbij aan en vertelt hoe intensief de baan wel niet is. De omschreven functie ging om 36 uur, maar in het gesprek vertelt hij dat ik in de praktijk wel 50+ uren op mijn werkplek zal moeten zijn. Ik geef aan dat we het er thuis over gehad hebben en dat mijn man minder gaat werken als ik deze baan krijg. Terwijl ik dat vertel, baal ik enorm dat ik mijn verhaal niet eens volledig heb kunnen doen. Het gesprek voelt heel eenzijdig aan.
Je hebt toch zeker ook gekozen voor het moederschap
De man begint vervolgens te vertellen dat ik mijn kinderen niet zal zien opgroeien met deze baan, hij ziet ze namelijk zelf ook nooit geeft hij aan. Oh, en ik moet er vooral niet vanuit gaan dat ik ooit parttime kan gaan werken. ‘Je hebt toch zeker ook gekozen voor het moederschap’, zegt hij erachteraan. ‘Ja‘, zegt de vrouw die het gesprek leidt, ‘Ik denk eigenlijk dat je dit niet moet doen’. Ook de derde gesprekspartner zegt vervolgens: ‘Nee, ik denk ook niet dat dit nu de juiste keuze voor je is’. Ik voel me bijna overtuigd dat ik een slechte moeder ben, omdat ik hiervoor kies, dat ik voor mijzelf kies. ‘Nou wie weet misschien over een jaar of tien, wanneer je kinderen op school zitten’, concludeert de vrouw’. Voor ik het weet, sta ik alweer buiten.
Pas buiten begin ik mij echt wat er zojuist gebeurd is. Dit hadden ze een man nou nooit gevraagd, hoe hij het zou doen met twee kinderen. Ik baal dat ik niet genoeg voor mijzelf opgekomen ben, dat ik me heb laten intimideren door een stortvloed van opmerkingen, die me hebben doen pauzeren, doen twijfelen aan mijn keuze. Had ik mijn kinderen dan maar moeten verzwijgen? Is dit hoe de wereld in elkaar zit? Nog steeds, in 2021?
De baan is overigens naar een man gegaan hoorde ik achteraf. Een man zonder kinderen.
Discriminatie vanwege zwangerschap, een kinderwens of moederschap is bij wet verboden. Als je vermoedt dat je te maken hebt gehad met discriminatie op basis van je zwangerschap, kinderwens of moederschap, dan kun je hier een melding van maken bij Het College voor de Rechten van de Mens.
Dit persoonlijke verhaal is op verzoek geanonimiseerd.
Reacties gesloten.