In de rubriek ‘De verdeling van’, spreken we verschillende ouders over de verdeling van werk en zorg. Zijn de taken eerlijk verdeeld en hoe ziet deze verdeling er dan uit? Vandaag gaan we in gesprek met Isabella (42) en Karim (40). Ze wonen samen en hebben drie kinderen van 5, 8 en 12 jaar. Isabella werkt als arts en Karim is techondernemer.
Hoe zouden jullie de verdeling nu omschrijven?
Isabella: ‘Ik denk dat we inmiddels wel een goede balans hebben gevonden in onze verdeling van werk en zorg. Maar als ik heel eerlijk ben, dan is dat zeker anders geweest. Zelfs toen Karim minder is gaan werken om meer zorgtaken op zich te nemen. Daarnaast blijft de verdeling iets waar we continu aan moeten werken.’
Karim: ‘Klopt, ik ben een tijdje geleden minder gaan werken om meer zorgtaken op me te nemen, maar het bleek al snel dat Isabella toch de meeste mentale last droeg’.
Hoe kwamen jullie daar achter?
Isabella: ‘Nou, eigenlijk dachten Karim en ik lange tijd dat onze verdeling redelijk evenwichtig was. Maar dat tijdens een etentje met vrienden werden we gewezen op de Huishoudbattle van de Volkskrant. Niet veel later deden we de test en daaruit bleek dat ik maar liefst 86% van de taken op me nam.
Karim: ‘Ja, dat was echt een eyeopener voor ons. We dachten dat we goed bezig waren, maar blijkbaar lag de werkelijkheid toch anders’.
Hoe was het om die uitslag te zien?
Isabella: ‘Het was heel confronterend om te zien hoeveel mentale last ik eigenlijk droeg naast mijn werk als arts. Het voelde vaak ook alsof het me allemaal te veel werd, maar kon mijn vinger er niet precies op leggen waardoor ik dat gevoel kreeg. Na die test realiseerde ik me dat ik niet alleen dat mijn baan als arts veel van me vraagt, maar dat het ook zit in alle (mentale) taken rondom het huis en de kinderen. Het bedenken van maaltijden, het maken van boodschappenlijstjes, het onthouden van schoolafspraken en noem het maar op. Ik deed het echt bijna allemaal. En dat hou je niet heel lang vol. Ik heb namelijk zelfs overwogen om minder te gaan werken of een carrièreswitch te maken naar een minder veeleisende baan.
Karim: ‘En dat besefte ik niet eens. Ik dacht dat ik Isabella hielp door wat taken over te nemen, maar ik had geen idee van de omvang van haar mentale belasting. Toen ik die uitslag zag en we het er samen over hadden, dacht ik vooral: ‘Hoe zijn we in zo’n oneerlijke verdeling verzeild geraakt?”
Hebben jullie daar het antwoord op gevonden?
Karim: ‘Ja, ik kwam erachter dat er veel meer werk ligt wat ik eigenlijk niet zag. Ik dacht dat ik voldoende taken op mij nam die zij delegeerde, maar ik besefte niet dat er nog zoveel meer bij kwam kijken. Door onze gesprekken kreeg ik daar veel meer begrip voor.’
Isabella: ‘Precies. We zijn samen gaan zitten en hebben we echt gekeken naar wat er allemaal gedaan moest worden. Zowel de taken die je uitvoert als de taken die je niet ziet. En toen hebben we de taken opnieuw eerlijker verdeeld’.
Wat is voor jullie de impact geweest van deze nieuwe verdeling?
Karim: ‘Ik voel me sindsdien veel meer betrokken bij het gezinsleven. Ook heb ik het gevoel dat onze relatie juist sterker is geworden en dat we ineens veel meer tijd of energie hebben voor elkaar’.
Isabella: ‘Ja, het voelt echt alsof we samen een team zijn geworden. En dat is een heel fijn gevoel.’
Hoe hebben jullie eigenlijk de nieuwe verdeling gemaakt?
Karim: ‘We hebben onze taken verdeeld op basis van wat het beste werkt voor ons als persoon en als gezin. Isabella doet bijvoorbeeld graag wat meer in de zorg rondom de kinderen en ik pak bijvoorbeeld de financiële administratie op me en wat meer in het huishouden.’
En hoe zit dat met de financiële verdeling?
Isabella: ‘Wat betreft de financiële verdeling, hebben we besloten om dit naar rato te doen. Aangezien mijn inkomen stabiel is en Karims inkomen wisselt, zijn we uitgegaan van het gemiddelde bij hem. Hierdoor draag ik 60% van de financiële last en Karim 40%.
Wat is voor jullie nu nog de grootste uitdaging?
Karim: ‘Soms gaan we toch weer op de automatische piloot en hebben we niet door dat we in onze oude patronen vallen. Maar door onze nieuwe, wekelijkse gesprekken, kunnen we makkelijker bijsturen naar mijn idee’.
Isabella: ‘Ik moet toegeven dat, ondanks onze inspanningen rondom de verdeling, ik me soms overweldigd voel door alles wat er moet gebeuren. Ik denk dat mijn werk als arts meestal mijn hoofd vult, zelfs als ik thuis ben. Ik maak me soms zorgen over mijn patiënten, of ik wel genoeg of het juiste heb gedaan. Hetzelfde heb ik in de zorg voor mijn gezin. Dat is iets waar ik zelf nog aan zou willen werken’.
Reacties gesloten.