Lera: ‘Wanneer je hart buiten je lijf leeft’

Over 65 dagen eindigt mijn tweede zwangerschapsverlof. Mijn tweede kindje, mijn dochter Diana, is dan 5 maanden en 3 weken, en mijn zoon net 2 jaar.

Terug naar het oude

Misschien is het wel het gekke tempo van een nieuwe mama zijn, het blaast je omver en slaat je vaker wel dan niet neer, alleen maar om te leren hoe je moet opstaan, steeds gemakkelijker. Maar er lijkt zoveel te gebeuren in die eerste 5 maanden! Er verandert zoveel van dag tot dag, de eerste keer dat je je baby voedt, de eerste keer dat je baby naar je lacht of je vinger stevig vasthoudt. Of de eerste keer dat je baby je de hele nacht wakker houdt.

Een deel van mij haat het om terug te gaan naar het ‘oude’ schema, het oude tempo, terug naar de ‘rest van de wereld’. Mijn pasgeboren bubbel verlaten. Van het doen van een dutje wanneer het kan, van een douche nemen en me om 15.00 uur omkleden en ontdoen van mijn pyjama (en soms helemaal niet douchen), maar vooral, mijn leven, mijn energie en mijn aandacht rond één taak niet meer hebben: moeder zijn.

Huilen en nog eens huilen

Ik herinner me, na mijn eerste zwangerschapsverlof, mijn eerste dag op het werk. Ik huilde de hele treinrit richting het werk én de hele reis terug naar huis. De eerste keer dat ik me fysiek terug naar Leiden voelde getrokken, terug naar huis, terug naar mijn baby (die notabene de komende maanden door zijn vader werd verzorgd en het helemaal geweldig deed!). Op de terugweg fietste ik als een malle van het station naar huis; ik kon bijna mijn eigen opwinding proeven omdat ik mijn baby weer kon zien.

Wat opvallend was (en ik bleef er steeds aan denken in de maanden die erop volgden), was de tijd tussen die twee huilbuien. Ik was weer op kantoor. Rustig aan doen, het een en ander uitzoeken met de IT-afdeling en de nieuwe wachtwoorden instellen. Veel koffiepauzes (nou ja, thee in mijn geval) en het kolven uitproberen in de boardroom. Het voelde… goed en vertrouwd. Ik voelde me…gewoon zoals ik?

Mezelf zijn en zoveel meer

Naarmate de tijd verstreek, voelde ik me steeds meer de expert in mijn vakgebied, zoals de hakken en make-up (hele kleine hoeveelheden ervan, maar hé toch make-up) dragende vrouw, zoals de welbespraakte spreker en coöperatieve teamspeler waarvan ik weet dat ik dat ben. Ik was niet gestopt ze allemaal te zijn door moeder te worden, maar ik had een paar maanden de ‘pauzeknop’ ingedrukt.

Ik werd ook zo veel meer. Net als een zee, kan het ouderschap kalm en vredig zijn of juist stormachtig en intens, maar het is altijd, oh zo mooi! Het wiegt en kalmeert je, bij vloed haalt hij het beste (en soms het slechtste) in je naar boven. Toen ik moeder werd, leerde ik nog meer schakelen. Ik heb geleerd zacht en stevig tegelijk te zijn. Ik leerde liefhebben, zoals ik dat nog nooit eerder heb gedaan. En voor de rest van mijn leven zal mijn hart altijd buiten mijn lichaam leven. Het zal bij mijn kinderen wonen, waar ik ook ben en wat ik ook doe. Ik zal ze missen, maar niet zo intens als die keer in de trein, toen ik huilde en huilde, mezelf (mogelijk) in verlegenheid bracht en op mijn eerste werkdag mijn make-up verpestte. Maar toch zal ik ze missen. En net als die eerste dag, zal ik enorm veel zin hebben om ze te zien na een dag werken. Waar ik mezelf mag zijn, de expert. Degene die zich naar huis zal haasten om zichzelf te zijn; de mama. En beide rollen krijgen een plek in mijn hart, mijn identiteit en mijn vrouwelijkheid.

Een werkende moeder zijn is het continu zoeken en vinden van balans. Tegelijkertijd stelt het me in staat de beste moeder en de beste persoon te zijn die ik ken. Maar, daar maak ik me over 65 dagen pas verder zorgen over.