Als Directeur van Kinderstad en moeder van drie kindjes, vraagt Noortje zich wel eens af hoe andere moeders het toch doen, hun werk combineren met het gezin. Met een man in huis die vijf dagen per week werkt en zelf een verantwoordelijke baan, is het soms een behoorlijke uitdaging om alle ballen hoog te houden, zegt ze.
Noortje, moeder van Jules (3 jaar) en Kate (1 jaar). Voor de helft van de tijd hebben zij en haar man Gijs, Mila (6,5 jaar) waar ze gek op is, bij hen wonen. Ze werkt in Tilburg bij een Integraal Kind Centrum. Hierin vind je alle vormen van opvang en school voor kinderen van 0-13 jaar onder één dak. Zij dragen dus de verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling en het klaarstomen van het kind voor de maatschappij. De afgelopen 2,5 jaar waren hectisch. De scholen en opvang schakelden continu op en af vanwege de veranderende maatregelen gedurende de Coronacrisis. In die 2,5 jaar tijd kreeg Noortje ook 2 kindjes. Hoe heeft zij deze periode ervaren?
Je bent nu ruim drie jaar Directeur van Kinderstad in Tilburg. Je oudste kindje is 3 jaar. De stap naar deze functie maken viel samen met je zwangerschap?
Noortje: ‘Dat klopt ja. Ik solliciteerde naar deze functie, werd aangenomen en een paar weken later startte ik. Na de eerste werkweek kon ik vertellen dat ik in verwachting was. Dat vond ik wel lastig om te melden bij mijn werkgever.’
Hoe ging je werkgever hiermee om?
Noortje: ‘Haar reactie was goud. Ze gunde het me enorm en liet me weten dat ze dit een goed teken vond. Ze wist dat die kans erin zat. Dat stelde mij gerust dat ik mijn baan zou behouden.’
Mijn manager wist, als Noortje dit vraagt, dan is het menens
In september 2019 is Jules geboren. Hoe heb je het eerste jaar ervaren met een baby en een nieuwe functie?
Noortje: ‘Pittig. Ik vond het heel pittig. De maanden voor mijn verlof wilde ik me extra bewijzen. Daarna kwam Jules en toen werd het uitdagend. Jules was een huilbaby. Ik liep úren en dágen met hem op mijn arm. Na drie maanden zou ik weer aan de slag gaan. Ik was ontzettend toe aan gesprekken met volwassenen in plaats van babygebrabbel. Ondanks dat wist ik dat het te vroeg was om aan de slag te gaan. Ik had tijd nodig voor mezelf. Ik appte mijn werkgever, tijdens een zoveelste huilbui van Jules of ik twee weken vakantieverlof achter mijn zwangerschapsverlof kon opnemen. Mijn manager wist, als Noortje dit vraagt, dan is het menens. Ze appte me bewust direct terug; ‘Oke! Ik bel je later.’ En inderdaad, na haar meeting belde ze me op om er meer aandacht aan te geven. Die twee weken vrij gebruikte ik vooral voor mezelf om op te laden.’
Inmiddels heb je ook een dochter van 1 jaar oud, Kate. Hoe vond je het om twee jonge kindjes op te voeden én een baan te hebben waarin je veel wendbaar moest zijn gedurende de coronacrisis?
Noortje: ‘Dat was af en toe een grote uitdaging ja. Kate was een makkelijkere baby dan Jules, maar met een pasgeborene in huis heb je altijd slaap te kort. We hadden wel geleerd van de eerste lockdown waardoor we beter voorbereid waren op wat ons te wachten staat als IKC. Alleen dat het veel was blijkt wel dat we nog altijd niet op het oude niveau qua beleid en werkomvang zijn. Ondanks het vele werk wat er ligt heb ik besloten om minder te werken dan ik voorheen deed en neem ik ouderschapsverlof op. Met 27 uur werken kan ik het thuis de aandacht geven die het nodig heeft en op mijn werk focus ik mij dan ook volledig op mijn werk.’
Hoe was dat voor jullie dat je van dagopvang naar noodopvang ging?
Noortje: ‘Vooral de eerste lockdown was het gekkenhuis bij ons. Last minute schakelen, nieuwe afspraken maken, nieuwe regels opstellen en dat allemaal in een paar uur tijd. Iedere persconferentie had impact op ons beleid. De app van Raad van Bestuur én de app met collega’s ontplofte na iedere uitzending. Vragen als: ‘wat betekent dit voor ons? Waar moeten we aanpassingen op doen?’ ‘Wie werken er wel en wie niet?’ waren vragen die aan bod kwamen. Na een persconferentie was het tot 23 uur wachten op een bericht over het nieuwe beleid. Dit moest ik doorsturen naar alle locaties en medewerkers. Ondanks de gebroken nachten, werd dit altijd nachtwerk. Toch doe je het en ga je gewoon door. Ik voel die verantwoordelijkheid om er te staan.
Lees ook: Lianne: “Slaaptekort is killing als ondernemende moeder
Als je terugkijkt op de afgelopen twee jaar, wat blijft je dan het meeste bij?
Het aanpassingsvermogen en het harde werken wat we met elkaar hebben bewerkstelligd, vond ik echt een bonus vanuit de overheid waard
Noortje: ‘We deden dit iedere keer voor mensen met een vitaal beroep, die in de tijd van een lockdown als enige gebruik konden maken van de opvang. We hoorde schrijnende verhalen hoe beiden ouders elkaar thuis afwisselden en elkaar nog net een kus konden geven om vervolgens de wisseling van de wacht te houden. We boden voor het eerst ook nachtopvang aan. Onze collega’s vlogen alle kanten op qua flexibiliteit. We vroegen veel van ze en we regelden het met elkaar.
‘Terugkijkend op deze periode, vond ik het aanpassingsvermogen en het harde werken wat we met elkaar hebben bewerkstelligd ook die bonus vanuit de overheid waard. We stonden er als één van de weinige branches om indirect de zorg door te laten draaien. Iedere branche of organisatie heeft het voor zijn kiezen gekregen, dat begrijp ik maar al te goed. Alleen zijn het onze pedagogisch medewerkers die ook écht de klappen hebben opgevangen. Iets waar wij als werkgever alleen maar bewondering voor hebben. Tussentijds hebben we geprobeerd met elkaar de ontspanning op te zoeken die haalbaar was binnen de destijds geldende maatregelen.
Jullie hebben als IKC oog voor ontwikkeling van kinderen maar letten als collega’s ook erg goed op elkaar. Iets wat jullie nog steeds bewust inzetten?
Noortje: ‘Dat doen we absoluut. We hebben na die periode nog te maken gehad met langdurig zieken en medewerkers met Long Covid. Ons team is flexibel en vangen de klappen voor elkaar op.
Überhaupt mogen we als moeders extra trots zijn op hoe wij in de crisistijd onszelf in het gezin en in ons werk staande hebben weten te houden. Een werkgever die daar oog voor heeft, maakt wel het verschil, vind ik. Omdat ik zelf heb mogen ervaren hoe er met mijn situatie is omgegaan, vind ik het heel belangrijk om het gevoel van begrip en gehoord worden over te brengen.‘
Je moest continu schakelen tussen thuis en werk destijds, wat ook nog wel eens door elkaar heen liep, brak dat je op?
Noortje: ‘Nee eigenlijk niet. Ik word eerder moe van dat ik altijd voor een 11 wil gaan. Voor minder doe ik het niet. Ik ben perfectionistisch en daardoor vallen heel veel details me altijd op. Ik ben kritisch naar mezelf als moeder en kritisch naar mezelf in mijn werk. Daarentegen ben ik ook wel geduldig en houdt dat me wellicht op de been. Soms zou ik willen dat een 8 ook goed is, dat zou het wat makkelijker maken.’
En als laatste om een goed beeld te krijgen hoe je dit allemaal regelt, hoe is de verdeling thuis?
Noortje: ‘Ik doe wel het meeste thuis. Gijs werkt vijf dagen per week. Hij heeft een verantwoordelijke baan, hij werkt namelijk voor zichzelf en in die zin stopt het werk nooit. Dat is dus veel plannen en regelen qua opvang. Als ik een belangrijke meeting heb en we voor de zoveelste keer één van de kindjes op mogen halen omdat ze koorts hebben, dan gaat Gijs. Op die manier kunnen we het wel samen doen.’
De conclusie is dus dat een werkgever die meedenkt of vertrouwen geeft het verschil kan maken. Daarbij komt dat je goed aan jezelf moet denken door thuis en op het werk de focus te hebben die het nodig heeft. In een hele kritische periode heb je als Directeur mogen ervaren dat oog hebben voor elkaar en denken in oplossingen altijd de manier is om er samen voor te gaan. Daar hebben jullie op dit moment nog profijt van.
Reacties gesloten.